Самарқанд – Ер юзининг сайқалидир…

"Аввал ҳам, Охир ҳам,
Зоҳир ҳам, Ботин ҳам
Унинг Ўзидир.
У барча нарсани билгувчидир"
(Ҳадид:3(мазмуни))
Ислом дини: “Ат-таъзиму лиам-риллоҳ ва-шшафақоту ли хал-қиллоҳ, яъни Аллоҳу таолонинг амрларига итоат(таъзим) ва У-нинг яратганларига шафқат кўрсатишдир.”
Икки олам сарвари Ҳазрати Муҳам-маднинг (соллаллоҳу алейҳи ва са-ллам) гўзал ахлоқидан баъзи намуналар:
1 - Ҳар бир чақирган кишига лаб-байк деб жавоб қиларди. Ҳеч ким-нинг олдида оёқларини узатмас-ди. Тиз чўкиб ўтирарди.
2 – Асҳоби ўтирган жойга келган-ида уларнинг бош тарафига ўтмас-дилар. У, бўш бўлган ихтиёрий бир жойга ўтирарди.
3 – Еб-ичишда, кийинишда ва ҳар бир нарсада хизматчиларини ўзи-дан ажратмасдилар.
4 – Кийимларида сўкилган ва йир-тилган жойиларини ўзи тикарди, ҳайвонларга ем берарди. Бозор-дан сотиб олганларини уйига ўзи келтирарди.
5- Касалларни бориб кўрарди, жа-нозаларга қатнашарди. Кўнгул о-лиш учун камбағалдир, бадавлат-дир ҳар кимнинг касалини бориб кўрарди, ундан аҳвол сўрарди.
6 – Бомдод намозидан кейин ҳар доим жамоатга қараб, “Касал бўл-ган бирон қардошимиз борми? Бо-риб ундан ҳол сўрайлик”, деб мар-ҳамат қиларди. Касал бўлган бўл-маса, ”Бирор жаноза борми? У ер-га ёрдамга борайлик”, дерди. Жа-ноза бор жойда, мўрдани ювишда, уни кафанлашда ёрдам қиларди, намозини ўқирди ва то қабргача кетарди.
7 – Йўлида олдидан чиққан мусул-монга аввал ўзи салом берарди.
8 – Ҳар доим нималарнидир ўйлаб юргандай кўринарди, жуда оз сўз-ларди. Сўзларини табассум билан бошларди. Зарурати бўлмаган ва фойдасиз бирон калима сўзлама-сди.
9 – Меҳмонларига, асҳобига хиз-мат қиларди, “Ҳар бир қавмнинг я-хшиси, энг устуни, уларга хизмат қилганидир”, дея марҳамат қилар-ди.
10 - Ҳеч кимга айбини юзига сол-масди. Ҳеч кимдан шикоят қилмас-ди ва ҳеч кимнинг орқасидан сўз-ламасди. Бирор кишининг сўзини ёки ишини ёқтирмаса, ”Баъзи ки-шилар, нега шундай қиладилар-а, ажоба”, деб қўярди.
11 – Кўп жўмард эди. Ўзига ҳеч нарса қолдирмай юзлаб туя-ю ва қўйларни бериб юборарди. Унинг бу эҳсонларини кўрган қанчалаб кофирлар иймонга келгандилар.
12 – Оллоҳу таоло, “Мана бера-йин”, деб марҳамат қилганда, бу дунё сарватини хоҳламади. Элан-ган ундан пиширилган буғдой но-нини ҳеч вақт емади.
13 – Бирор овқатни ёқтирмагани эшитилмади. Икром қилинганини еярди.
14 – Уйига келиб, “Ейдиган бирор нарса борми?” дерди, йўқ бўлса, рўза тутарди.